چند وقتی است که در خصوص شخصیت ها و سازمانهای دولتی و خصوصی که پرآوازه شدن تحقیقی را شروع کردم . آنچه در نتایجی که بدست آوردم مرا شگفت زده نمود ، نقش رسانه های خبری مانند مطبوعات و رادیو و تلویزیون در افزایش یا کاهش محبوبیت سازمانها و افراد بود. پوشش رسانه ای ، وقایع یا فعالیت های سازمانهای دولتی یا خصوصی از دیر باز در کشورهای غربی رواج داشته و شاید بتوان به جرأت از آنان بعنوان دکترین آن نام برد.آنچه کشورهای غربی در عرصه های سیاسی و بین المللی از آن برای توجیه فعالیت های خود بهره می برند در همین راستا قرار می گیرد.(جنگ خبری – تبلیغاتی)
اما جایگاه پوشش رسانه ای چرا در میان سازمان های ایرانی مبهم است؟
اگر بخواهیم در این خصوص به دنبال عامل های تاثیر گذار باشیم بسیار است که من در اینجا به چند مورد آن اشاره می کنم:
1- تبلیغات مقدم بر اطلاع رسانی: متاسفانه ذهنیت قالب مدیران ما بر این است که تنها راه جذب مخاطب و ارتباط با آن تبلیغات است و بس. به عبارتی دیگر در سازمانهای دولتی و خصوصی به مخاطب تنها به عنوان یک خریدار و مصرف کننده صرف نگاه می شود و این اصل فراموش شده که مخاطبان اگر در جریان امور مختلف یک سازمان و فعالیت های آن قرار بگیرند بیشتر و بهتر ارتباط برقرار می سازند و بقای مدیر و سازمان را تضمین می کنند.
2- کمبود متخصص: زمانی که چند سال پیش برای پوشش همایش شرکت نفت بهران از سوس مدیر روابط عمومی آن انتخاب شدم ، به این فکر می کردم که چرا چنین مدیر با سواد و متخصصی از من برای پوشش رسانه ای دعوت نمود ؟ بعد ها متوجه شدم تنها عامل انتخاب من، نبود یک متخصص آشنا با مفاهیم پوشش رسانه ای در آن شرکت ، بوده است .
باید اقرار کرد که در این خصوص متاسفانه مانند سایر موارد با کمبود متخصص و فراوانی افراد نا آگاه مواجه هسنیم . که این مورد باعث شده که سازمان های حتی بزرگ همواره از عدم انعکاس فعالیت های خود در جامعه ناراضی باشند و روابط عمومی ها را مقصر بدانند. در کشورهای پیشرفته برای هر کاری که در تبلیغات و فعالیت های رسانه ای شما تصور کنید متخصص وجود دارد . بعنوان مثال ساده نوشتن متن های آگهی را فقط افراد متخصص و خبره انجام می دهند نه هر کسی که از راه رسید آگهی نویسی کند. اما حکایت کشور ما چیز دیگری است و این خود باعث شده که افراد نا آگاه بر مسند روابط عمومی های ما قرار گیرند و تنها به صرف هزینه های زیاد تبلیغاتی بخواهند در جهت اعتلای موسسه خود قدم بردارند.
3- مدیران بی اطلاع: کشور ما دارای مدیرانی است که به سادگی و بر اساس عدم اطلاع و دانش رسانه ای در چنگال افراد سودجو قرار گرفتند و چون نمی خواهند این نقیصه را آشکار سازند هر آنچه افراد به اصطلاح متخصص می گویند را با جان دل قبول و اجرا می کنند . مدیران باید بدانند که دانش رسانه ای تنها آشنایی با مفاهیم کار با رسانه هایی نظیر روزنامه ها ، نشریه ها و رادیو و تلویزیون نیست بلکه تشکیل کمیته ای را می طلبد که بر اصول روانشناسی اجتماعی ، جامعه شناسی ، ذهنیت سازی اجتماعی و مبانی ارتباطات آشنا باشند.
این مبحث را در آینده ادامه می دهم شاید اتفاق مبارکی افتد!